روزمرگی...

سلام دوستان  

چند روزی میشه که احساس ترس میکنم و دچار روزمرگی شدم. 

در این باره شعری از خودم: 

---

 

ترس  

                  و گه گاهی دو خط شعری که گویای همه چیز است و خود نا چیز! 

روزگاران کبود 

                  روزهای بی حاصل 

                                           روز دل خستگی همین جوان عاشق 

و امیدی که نبود... 

و کلاغی که با چشم سیاه،همه رنگ و جلای دل ما را بربود 

که در این هستی مسخ 

جز فریب و غم و اندوهدلی هیچ نبود... 

                    پس کجا آن همه همدرد و رفیق؟  

                    پس کجا دیدن مغلوبی این کوه رقیب؟ 

                    پس کجا کشتن ترس؟ 

                    پس کجا رفتن و برگشتن از عالم درد؟ 

این غریبانه شدن های مریض، 

پس کجا به ته رسیدند آخر؟ 

تا که بد روزی و بد حالی ما 

        واپسین لحظه بمیرد آخر...  

این شعر دکلمه هم داره که فردا برای دانلود مبزارمش.  

در ضمن تغییراتی در وب داده شده که ملاحضه میکنید 

آهنگی هم که در متن وبلاگ میشنوید از کیوان ساکت هست و آلبوم شرق اندوه.

موفق و پیروز باشید.