چهارمین ژوژمان دانشگاه شریعتی و گزارش دوسال و نیم فعالیت به عنوان مدرس دانشگاه

چشم به هم زدم و دیدم دو سال و نیم از اولین روزی که به پیشنهاد دکتر سپهر سراجی، تدریس در دانشگاه شریعتی رو شروع کردم گذشته. در این مدت تجربیات جالبی داشتم و متوجه شدم که کشور چه پتانسیل عظیمی در یادگیری و تغییر داره. حتما میپرسید چرا؟

قبلش کمی از تجربه خودم بگم تا به حرفم برسیم:

من که وارد جو دانشگاه دخترانه شریعتی شدم، همزمان بود با اعتراضات زن، زندگی، آزادی. و خوب همه ما در دوگانگی این بودیم که کلاس‌ها را تعطیل کنیم یا اینکه با آموزش بهتر به جنگ با نادانی(که به نظر من بلایی هست که به جون خیلی‌ها افتاده) بریم. من که از اول تابستان(یعنی سه ماه قبل از شروع ترم) به فکر ایجاد طرح درسی جدید برای درس «کاربرد موسیقی در انیمیشن» بودم، با دانشگاهی مواجه شدم که در دوران پسا کرونا و اعتراض است. هم تنش بسیار بالاست و هم سنت دانشگاهی خاصی در آنجا حس نمی‌شد. این بود که فکر کردم خوبه  طرح درس و خروجی کلاس رو طوری تنظیم کنم که به ژوژمانی ختم بشه که خروجی کار تمام گروه‌های دانشجویی که با من کلاس دارن رو در بربگیره  و به نوعی باعث بشه  دانشجویان از ورودی ‌های مختلف، با هم آشنا شده و تعامل بیشتری داشته باشند.

این تعامل بین دانشجویان خیلی موضوع جالبی هست. راستش در نگاه اول بدیهی به نظر میرسه ولی وقتی با دقت ببینید، متوجه میشید که برعکس خیلی از دانشگاههای هنری، ارتباط بین ورودی‌های مختلف انیمیشن دانشگاه شریعتی خیلی ناچیزه. دلیلش هم اینه که انگار هیچ رویداد یا برنامه ریزی خاصی برای این موضوع انجام نشده. و این در حالی هست که اساسا حس رقابت و گسترش خلاقیت در این سن و در این نوع رشته‌ها به واسطه دیدن آثار خود دانشجو‌ها و نقد کردن و نظر دادن بین اونها اتفاق میفته.

پس من با تمام قوا ایستادم که بتونیم ژوژمان با کیفیتی رو برگزار کنیم. در آغاز خیلی سخت بود. در واقع فهموندن  این موضوع که چرا برگزاری ژوژمان به صورت حضوری (که همونطور که گفتم باعث بشود دانشجو‌ها آثار همدیگر رو ببینند) مهمه، به خود دانشجوها سخت بود. همه عادت کرده بودن که خروجی ترمشونو برای مدرس مربوطه بفرستن و تمام! این مثلا شد ژوژمان! در حالی که ژوژمانها همیشه جذابترین بخش هر ترم هستند. اینکه شما و همگروهی هاتون یک ترم روی  سوژه مشترکی  کار بکنید و در نهایت بیایید و ببینید که گروه‌های دیگه  با همون  سوژه چه خلاقیتی به خرج دادن. اینکه اونها چطور مشکلاتشون رو حل کرده و چطور کار گروهی معناداری رو پیش بردن.

خلاصه که بعد از چهار ترم بالاخره این موضوع اتفاق افتاد و اولین دوره‌ای بود که تمام برنامه ریزی‌های ژوژمان توسط خود دانشجویان انجام شد. برای تمام گروه‌ها بروشور تهیه شد و هر گروه با امکانات خودش پذیرایی مختصری آماده کرد و در انتهای ژوژمان، یک ضیافت چای هم برپا شد.

من به شخصه بسیار لذت بردم و دیدن این همت گروهی و البته آثار جذابی که دانشجویانم ساخته بودند برای من حیرت آور بود. امیدوارم این تجربه برای اونها اتفاقات خوب بعدی رو رقم بزنه و در ذهنشون بمونه.

در پایان باید انتقادی بکنم از اساتیدی که جز به راحتی خودشون انگار به هیچ چیز دیگری فکر نکردن و بجای اینکه دانشجوها رو پرسشگر و مطالبه‌گر بار بیارن، تو ذهن بچه‌ها کردن که هر کاری رو باید به بی دردسر ترین شکل انجام داد. من با خودم فکر می‌کنم که حتی در دوران کرونا و شرایط آموزش آنلاین هم می‌شد ژوژمانی آنلاین، ولی جذاب برگزار کرد.

خیلی دوست دارم که بیشتر و بیشتر در این خصوص بنویسم. و حتما در آینه خواهم نوشت.