سخنان عتیق

باز آمدم به وبلاگی که جز خودم آنرا خواننده ای نیست.

زندگی من این روز ها خیلی با نشیب و فراز همراه نیست و چشم به راه نشانه هایی هستم که راهی نشانم بدهند برای تازه شدن.

      چند ماه پیش شروع کردم به آشنایی با آدمهای جدید و از همه مهمتر با (او) و چند ماه تلاش و امیدم همگی رفت به باد! و (او) دست دوستی به ما را پس زد من شدم پرپر!. و الان دل کنده از آن نفر باز میگردم به دنبال کسی که بشود شاد تر بود در کنارش.

---

      این روز ها آدم های خوب کمتری میبینم.اینکه تعریفم از خوب چه باشد بماند اما فقط اگر به قول سعدی: بنی آدم اعضای یک دیگرند و اینکه : چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار و در نهایت نتیجه بگیریم که : تو کز مهنت دیگران بی غمی ‏‏ نشاید که نامت نهند آدمی؛

 هیچ عجیب نیست که فکر کنم این روز ها آدم کم شده! و بدتر اینکه خودم هم جزعی از همین ناخلف مردمانم.

   اینکه آدم های اطراف اول از همه دردت را بفهمند و از مهنتت غمدار شوند و احیانا بی قرار و آماده کمک به تو ؛ کم نعمتی نیست و به ظاهر این روزها هیچش خبر نیست.

به هر حال باید دید چه میشود و تلاش کرد که آدم بود.