مرغ مهاجر

زندگی حسی غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد ...

مرغ مهاجر

زندگی حسی غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد ...

کوچک یا بزرگ

سلام دوستان 

                   

 

یه داستان کوتاه از خودم. 

 

 

کوچک یا بزرگ... 

 

گرمای آتش دل نشین است.انقدر دلنشین که دلم میخواهد زندگی هر روز را ول کنم 

و همیشه کنار آتش باشم.و چه لذتی دارد نفس کشیدن و حس بوی رطوبت و دود. 

همیشه هر وقت که این بو را حس میکنم به یاد گزشته ام می افتم.گزشته های کوچک  

و بزرگی که حالا اصل وجود من شدند.آیا فرار باید کرد؟نه چنین نیست و فرار چاره  

این داغ گزشته هایم نیست.باید با گزشته زیست.هر چند که کوچک و بزرگ باشد.  

این گزشته معنی واضح«زندگی» است. 

اتش خاموش شد.باید برم.اما... چه عالی که رخدادی کوچک انسان را درگیر فکر کند. 

و اینطور به گزشته و آینده فکر کنیم. 

 

 

م.ه مجیدی 

  

و یک شعر 

 

من از گزشته ها جوشیده ام 

من در امروز کماکان زیسته ام 

ومن در فردا-هر طور که باشد- ؛ 

                                          آزاد خواهم زیست.


 

                                     از نیک آهنگ کوثر عزیز

موفق و پیروز باشید.

                                      

چندی هایکو ...

با سلام 

امروز چند تا هایکو براتون گزاشتم 

اما هایکو چیست؟
هایکو شعر کهن ژاپن است که به کوتاهی و سرشاری از معنا و مفهوم 

معروف است ولی اخیرا به خارج از ژاپن هم سرایت کرده و از طرفی 

قالب سه سطری کهن ان هم در برخی هایکوها کو و زیاد شده است. 

 

 

 

       در طول راه کوهستان 

 

         قلبم را می رباید 

 

       بنفشه ای وحشی.   

                                   باشو 

 

                                                      ناهار امروز: 

                                                        

                                                        فقط آب. 

                                                                  سانتوکا 

 

 

               خنده هایش ... 

               بیشه زار پر شد از یاس سپید 

                و آفتاب. 

                           بتی درونیوک 

                                                                           افرا های زمستانی 

                                                                           برهنه از هر چیز 

                                                                            جز بادبادکی آبی. 

منعکس 

بر لب شمشیر 

ابر های نرم تابستان 

                     گری گی 

                                                     بالای سخره 

                                                      موج را  

                                                     به برف تازه،راهی نیست. 

                                                                                        تان تان  

 

از کتاب{ صد و یک هایکو از گزشته تا امروز} به انتخاب جکی هاردی و ترجمه خانم پگاه احمدی. 


 خوب امیدوارم خوشتان امده باشد و این کتاب را بخرید و بخونید. 

 

در پایان جمله ای از اینشتین: 

                                          اطلاعات به معنی دانش نیست.  

 

         

یک روز خاص...

سلام  

چغدر جالبه 

امروز ۸/۸/۸۸ هست و خیلی ها هم بهش توجه زیادی دارن. 

هرچند که این روز هم مثل روزهای دیگست اما ما میتونیم یک خاطره ی خوبی که امروز 

داشتیم رو یادداشت کنیم تا همیشه برامون بمونه. 

من امروز خودم کوه بودم و خلاصه خاطره ون و دوستم-امین-رو براتون مینویسم. 

 

کوه خشمگین!  

 

                                 

 

رینگ-رینگ-رررییییینننگ!؟! 

از خواب بلند شدم و زنگ موبایل رو خاموش کردم.ساعت یک ربع به چهاره و از دیشب همه 

مایهتاج کوهنوردی امروز رو آماده کردم.با امین ساعت ۵.۵ قرار دارم.باید عجله کنم. 

ساعت پنج و ربع شد.درسته!همه چیز ردیفه!کوله.کفش.وبقیه خرت و پرت ها.پیش به سوی کوه. 

پای کوه... 

من:امین ساعت یک ربع به شیشه بریم؟ 

امین:بریم.  

در کوه... 

من:امین ، هوا خیلی سرده چیزی به غیر از لباسای تنت نیاوردی؟ 

امین:نه. 

من:ای بترکی!(بچه سردش بود و باید کمکش میکردم خلاصه که یه لباس آبی راه راه قدیمی  

پیدا کردم دادم بهش اونم پیچید دور سرش!) 

من:امین شبیه بابا قوری ها شدی. 

امین:خیلی هم خوبه. 

بالا تر از جای قبل... 

من:امین وایستا بزار دسکشامو از توی کوله در بیارم. 

امین:این یکی رو هستم. 

 

در این هنگام من کوله ۷۰-۸۰ لیتریم رو زمین گزاشتم و به جای دسکش یه لباس طوسی قدیمی 

در اوردم! و شال گردنش کردم. 

 

خیلی بالا تر از جای قبل... 

(هردوی ما بسیار نیرو مندیم ولی...) 

من:امین خیلی خیس شدی .تگرگ خیلی شدیده. 

امین:خودت رو ببین! 

 

من خودم رو نگاه کردم و دیدم که بله همین طوره. 

 

امین:بیا برگردیم. 

من:به هیچ وجه مرد هیچ وقت تسلیم نمیشه. 

(البته ناگفته نماند که امروز هوا در کوه عظیمیه بسیار بسیار نا خوش بودو گفتنی است که من 

حدود چهار پنج ساله که با افراد خبره ای اینکوه رو اومدم و زمستون و پاییز و سرما و گرماش رو 

چشیدم) 

 

من نگاهی به قله عظیمیه کردم و غبار تیره رنگی و مه غلیضی رو روش دیدم. 

در همون وقت ها بود که ناگهان فرشید کاتوزیان مربی کوهنوردیمون رو دیدم. 

من :سلام 

فرشید کاتوزیان:سلام هادی جان. 

من(اومدم یه چیزی بگم...)ما دستکش نداریم و دستامون یخ زده. 

فرشید کاتوزیان:هرجا نتونستید،برگردید. 

 من:باشه باشه.خدا حافظ. 

 

 

در این قسمت من و دوستم امین زیر تگرگ ایستادیم تا تصمیم بگیریم... 

من:امین چیکار کنیم ؟بریم قله؟ 

امین:من نمیدونم. 

من :خوب بگو نظرت چیه؟ 

امین :(هیچی نگفت) 

 

من:ببین ما که اخر کوهنورداییمُ بیا برگردیم هیچ کس هم نمیفهمه. 

امین:ایول میخامت. 

 

ما هم ارام ارام برگشتیم. 

 

در راه برگشت... 

(من ناگهان فرشید کاتوزیان رو دیدم که با همراهانش داشت برمیگشت) 

من:امین!نگاه کن اقای کاتوزیان هم داره بر میگرده. 

من در دلم:پس فقط ما نیستیم که کم اوردیم. 

 

باز هم در راه برگشت... 

من:امین بیا اینجا اتیشمون رو روشن کنیم و کتری رو بجوشونیم و املت درست کنیم. 

امین:اینجا؟زیر بارون . بیت این همه ادم؟ 

من :چرا که نه؟ 

 

(در این هنگام من مشغول اتش روشن کردن بودم و امین هم مثل همیشه هیچ کاری نمیکرد.) 

من در حال تلاش بی اثر برای مقابله با باد و توفان و تگرگ و ...:امین یکم مفید باش اون اسپری 

{به به}رو بده به من.(اخه هرچی صبح گشتم چیزی به عنوان سوخت گیر نیاوردم و مجبور شدم 

از خوشبو کننده هوای {به به}به عنوان اتش زنه استفاده کنم) 

 

من بعد از نیم ساعت:امین جم کن بریم اینجا نمیشه اتیش روشن کرد. 

 در پایین تر کوه... 

 

من:امین باد خیلی شدیده. 

امین:صداتو نمیشنوم. 

 

من:صبر کن فکر کنم یه چیزی شنیدم. 

امین:حتما خیالاتی شدی و داری سراب صوتی میشنوی. 

(در صحرا اب نیست و سراب اب است 

                                        و در کوه و کمر ولی  صدایی بیش نیست) 

من:امین فکر کنم یه جای خوب برای کمپ پیدا کردم. 

امین:موافقم. 

 

خلاصه که انجا نشستیم و به زور {به به} اتش روشن کردیم و هیزم های منو سوزوندیمو 

کلی املت و چای تازه خوردیم و،به پایین کوه رسیدیم. 

ساعت ۱۱... 

من:آفتاب خیلی تنده،چرا اتوبوس نمییاد؟ 

امین:؟
نیم ساعت بعد... 

من:امین پاشو مثل اینکه امروز شرکت واحد تعطیله. 

 

رفتیم و رفتیم تا به ازادگان رسیدیم. 

 

ساعت ۱۱:۵۵... 

  

امین:خوب من که رسیدم به خونمون تو برو. 

من :باشه 

 

در اخر من دوباره رفتم تا با اتوبوس برم و لی باز هم نیم ساعت طول کشید تا بالاخره یکی اومد 

و منحدود ساعت یک ظهر به خونه رسیدم 

 

                                             پایان 

 

از این داستان ما به این نتیجه میرسیم که: 

الف)به کوه نرویم               ب)مثل امین ، بی تفاوت نباشیم. 

ج)از{به به}برای اتش روشن کردن استفاده نکنیم          د)از اتبوس استفاده نکنیم 

ط)همه موارد! 

 

خوش باشید