مرغ مهاجر
زندگی حسی غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد ...مرغ مهاجر
زندگی حسی غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد ...درباره من
هادی هستم.گاهی مینویسم و گاهی هم نه.
نوشته های این وبلاگ رو در سنین مختلف نوشتم از دوران دبیرستان تا دانشگاه که معمولا هر پست در یک نقطه کلیدی زندگیم نوشته شده.امیدوارم که چیز جالبی برای خوندن پیدا کنید.
ادامه...
دیریست گالیا!
دیریست گالیا!
در گوش من فسانه ی دلدادگی مخوان!
دیگر ز من ترانه ی شوریدگی مخواه!
دیرست گالیا!
به ره افتاد کاروان.
عشق من و تو؟... آه
این هم حکایتی است.
اما در این زمانه که درمانده هر کسی از بهر نان شب
دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست.
شاد و شکفته در شب جشن تولدت تو
بیست شمع خواهی افروخت تابناک
امشب هزار دختر همسال تو..
ولی خوابیده اند گرسنه و لخت روی خاک.
زیباست رقص و ناز سرانگشت های
تو بر پرده های ساز
اما هزار دختر بافنده این زمان
با چرک و خون زخم سرانگشت هایشان جان می کنند
در قفس تنگ کارگاه
از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن پرتاب می کنی تو به دامان یک گدا.
وین فرش هفت رنگ که پامال رقص تست
از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ.
در تار و پود هر خط و خالش، هزار رنج.
در آب و رنگ هر گل و برگش، هزار ننگ.
اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اینجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شیرین بی گناه
چشم هزار دختر بیمار ناتوان ...
دیریست گالیا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان.
هنگامه ی رهایی لبها و دست هاست
عصیان زندگی است.
در روی من مخند!
شیرینی نگاه تو بر من حرام باد!
بر من حرام باد از این پس شراب و عشق!
بر من حرام باد تپشهای قلب شاد!
یاران من به بند،
در دخمه های تیره و غمناک باغشاه
در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک
در هر کنار و گوشه ی این دوزخ سیاه.
زودست گالیا!
در من فسانه ی دلدادگی مخوان!
اکنون ز من ترانه ی شوریدگی مخواه!
زودست گالیا!
نرسیدست کاروان ...
روزی که بازوان بلورین صبحدم
برداشت تیغ و پرده ی تاریک شب شکافت،
روزی که آفتاب از هر دریچه تافت،
روزی که گونه و لب یاران همنبرد رنگ نشاط و خنده ی گمگشته بازیافت،
من نیز باز خواهم گردید آن زمان
سوی ترانه‌ها و غزلها و بوسه ها
سوی بهارهای دل انگیز گل فشان
سوی تو،
عشق من ....
ه.ا.سایه
دوییت
بسترم
صدف خالی یک تنهاییست
وتو چون مروارید
گردن آویز کسان دگری
چند وقت پیش این شعر رو از سایه برا یکی از دوستان خوندم و گفت این برای شفیعی کدکنی یه!منم گفتم شاید هست دیگه...تا اینکه یادم اومد من اینو تو منتخب اشعار سایه خوندم اون هم به انتخاب خود شفیعی کدکنی.
البته این ماجرا منو یاد یه صوتی(؟)از خودم انداخت که چند سال پیش این شعر معروف سهراب سپهری رو:
به سراغ من اگر می آیید...
نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد
شیشه نازک تنهایی من.
گزاشتم تو وبلاگم و آخرش نوشتم: پروین اعتصامی!
پ ن:اینم مصداق خریت ما!میخواستم ثابت کنم!
نظری در یک پست
برای پست قبلی-عشق ما-از مجمود درویش،نظری از لیلا خانم احمدی دریافت کردم که یحتمل یکی دیگه از شعر های درویش هستش که خیلی خوشم اومد گفتم بزارمش به عنوان پست جدید!
چرا که نه!
و ای عشق، ای که عشقش می نامند
تو کیستی که هوا را شکنجه می کنی
و زنی را در سی سالگیش به جنون می کشانی
و مرا پاسدار مرمری می سازی که آسمان از گامهایش جاری است؟
چه نام داری ای عشق، چیست آن نام دوردست که در پس پلکهایم آویخته است
و چیست نام آن سرزمینی که در گامهای زنی خیمه زده است
تا بهشتی باشد برای گریستن.
و تو کیستی ، بانوی من ای عشق، تا فرمانبردارت باشیم
و از قربانیانت گردیم؟
تو را چندان می ستایم تا بر کف دستانم واپسین فرشته ات بینم.
ترجمه ی محمدرضا ترکی
مرسی از لیلا
م ه م
عشق ما
.jpg)
عشق ما این است که
دست یکدیگر را بفشاریم
و گام برداریم.
و چون گرسنه شویم
نان مان را قسمت کنیم...
و در شبهای سرد،بر مژگان خود
و اشعاری که بر خورشید می گردند
تو را گرم کنم!!
محمود درویش
از مجموعه رویا و کابوس اشعار شعرای معاصر عرب
ترجمه دکتر عبد الحسین فرزاد
قصه
سلام
یکی از شعرای جدیدمو امروز میزارم:
قصه
لاله ای ترد و سبک اهل هوا آبادی
دختری آمد و برداشت گلُ با شادی
چون که او خوی به آزادی داشت
گلُ در باد رها کرد و بگفت :آزادی!
گل بچرخید و به ناگاه جوانمردی شد،
دست آن نیک پریزاد ملک را بوسید،
و به محبوبه گل رویش گفت:
منم آن لاله خوشبو که بدان دلشادی.
فعلا
دو دوبیتی
سلام دوباره برگشفتم با دوتا دو بیتی از خودم که البته به سبک بابا طاهره!
1)
دلُم آشُفته یِ آشُفته ی تو!
دلُم سنگِ بَرا دلتنگی یِ تو!
اگر سنگین دلُم،دیوُم،بِدونی:
که عُمرِ مُو یه شیشس،آن دل تو!
2)
کَمانِ اَبرویَت رنگین کمونه!
اَدیبِ مُلکِ تو شیرین زبونه!
اَگه "آرش"بِسازه این ادیب و آن کمانش،
یقینا" تیرِ او تا کهکشونه!